De deuren van het vliegtuig gingen open, en de Bosnische lucht raakte mijn wangen. Enthousiaste vlinders vulden mijn buik, terwijl een enorme golf van blijdschap door mijn lichaam stroomde. Het werd weer eens tijd om de smaakpapillen van mij en de meiden te verwennen met kahva en ćevape.
Met de eerste stap op Bosnische grond wist ik dat dit een geweldig idee was geweest. We lieten het vliegveld achter ons. Met onze autoruiten op een kier, in de schemering van de nacht, lieten we de lucht binnen die we allemaal zo hadden gemist.
Onze bestemming? Een klein dorpje genaamd Laktaši. In Laktaši zou onze vriendin, die daar verbleef, ons ontmoeten.
De rit duurde niet lang, tot het dorp in zicht kwam. We parkeerden de auto aan een smalle weg, en de kiezels knisperden zacht onder onze voeten terwijl we uitstapten. Voor ons stond het huis: uitnodigend, met een glazen deur omlijst door hout.
We klopten zachtjes op het glas. Bijna meteen zwaaide de deur open, en daar stonden ze – onze vriendin en haar vader. Met warme glimlachen lieten ze ons binnen. Nadat we onze schoenen uit hadden gedaan, werden we verwelkomd door de geur van hout dat zacht knisperend in de kachel brandde.
Precies dat is iets waar ik enorm trots op ben: de verbondenheid van onze dijaspora.
De geur vulde de ruimte en omhulde ons met een gevoel van thuiskomen. Alles voelde eenvoudig, precies goed. Een moment dat je niet vastlegt, maar in je opslaat.
Even later zaten we met z’n vijven dicht bij elkaar op de authentieke bank in de keuken. Terwijl we bijpraatten, genoten we van gebakjes die een oma uit de buurt had gemaakt. Smikkelend van de zoetigheden luisterden we aandachtig naar de verhalen die onze vriendin vertelde. Mijn blik dwaalde af naar de kachel en het hout dat ervoor lag. Het knusse tafereel bezorgde me kippenvel.
De trots van de vader van onze vriendin was voelbaar in de ruimte – trots op zijn huisje, maar vooral op zijn dochter en haar verhalen. Die trots liet me iets beseffen: wij, zes jonge meiden met roots in Bosnië maar daar niet wonend, hebben in elkaars gezelschap een thuis gevonden. We hebben allemaal verschillende interesses, ambities en levens, maar één ding gemeen: de liefde voor onze ouders, onze roots en Bosnië. Precies dat is iets waar ik enorm trots op ben: de verbondenheid van onze diaspora.
Kommentare