Ispod se nalazi prevod na bosanskom jeziku
Eindelijk was het zover! Onder een stralende zon brak de langverwachte zomervakantie aan. De auto was ingepakt, de tank vol, vignetten geregeld, en met de ramen open startte ik de motor om aan mijn reis naar Bosnië te beginnen. Ik haalde een vriendin op, en samen reden we door naar een andere vriendin, waar we de eerste nacht van onze vakantie zouden doorbrengen.
De volgende ochtend, nog in de stilte van de nacht, vertrokken we met Turbo Folk bonzend door de speakers, in de hoop onze korte nachtrust te overwinnen. Na het afzetten van een vriendin vervolgden we vol enthousiasme onze tocht door het Duitse landschap, op weg
naar Salzburg. We genoten van alle pracht en praal die deze kleine geboortestad van Mozart te bieden had, maar renden al snel terug door
de regen naar de auto om onze reis voort te zetten. Terwijl de storm over de Oostenrijkse bergen raasde, trotseerden we samen met mijn auto de hoge pieken en de felle wind. Aan het einde van de Karawankentunnel konden de ramen weer open, en de frisse zomerlucht vulde de auto met de geur van de Balkan. Al snel arriveerden we in Ljubljana.
Vroeg in de ochtend verkenden we nog snel de stad, waarna we vol enthousiasme de reis vervolgden naar het beloofde land, Bosnië en
Herzegovina. Eindelijk bereikten we de grens.
Terwijl we wachtten, zongen we uit volle borst mee met de Ex-Yugo Rock hits. Toen mochten we eindelijk onze heimat binnenrijden. Alle
ramen gingen open, en met euforie in ons lijf konden we wel huilen van geluk. We waren immers bijna thuis. Na een korte stop in Laktaši, waar we nog een vriendin ophaalden, reden we vol gas door naar onze eindbestemming: Sarajevo. De laatste kilometers van de lange heenreis
waren aangebroken. Toen ik het stadsbord van Sarajevo zag en Halid Bešlić over de speakers hoorde zingen met “Sarajevo Grade Moj”, kon ik mijn tranen van geluk niet bedwingen. Kippenvel bedekte mijn lijf, en ik voelde een intense trots: “I did it!” Met mijn eigen auto, zelf, samen met vriendinnen, was ik naar het land gereden waar mijn familie vandaan komt.
We parkeerden de auto bij het appartement en zagen eindelijk onze vrienden, die op ons hadden gewacht. De warme ontmoeting vervulde mijn hart.
Daarna gingen we naar Baščaršija. Rennend op mijn hakken naar mijn favoriete bakker, verstopt achter de moskee, haalde ik warme kifle. Terwijl ik de kifle in mijn hand hield, riep de hodža vanaf de Gazi Husrev-beg-moskee op tot gebed. Toen wist ik het: “Ja sam kući.” Geluk overspoelde me, nog niet wetend wat voor prachtige vakantie me te wachten stond…
Geschreven door: Mabèl Reichenfeld
Sarajevo grade moj
Napokon je došao i taj trenutak! Pod sjajnim suncem počeo je dugo iščekivani ljetni odmor. Auto je bio spakovano, rezervar pun, vinjete kupljene, i sa otvorenim prozorima upalila sam auto kako bih započela svoje putovanje prema Bosni. Pokupila sam prijateljicu, i zajedno smo se uputile prema drugoj prijateljici, gdje ćemo provesti prvu noć našeg odmora.
Sljedećeg jutra, još uvijek u tišini noći, krenule smo uz zvuke Turbo Folka koji su odzvanjali iz zvučnika, u nadi da ćemo nadvladati naš kratak san. Nakon što smo ostavile jednu prijateljicu, nastavile smo punim entuzijazmom našu vožnju kroz njemački krajolik, na putu prema Salzburgu. Uživale smo u ljepoti koju ovaj mali Mozartov rodni grad nudi, ali smo se ubrzo, po kiši, vratile u auto kako bismo nastavile naše putovanje. Dok nas je oluja pratila nad austrijskim planinama, Mrki (kako se zove moje auto) nas je hrabro vozio prkoseći visokim vrhovima i jakom vjetru. Na kraju Karavankenskog tunela prozori su mogli ponovo biti otvoreni, a svjež ljetni zrak ispunio je auto mirisom Balkana. Ubrzo smo stigle u Ljubljanu.
Rano ujutro još smo brzo istražile grad, nakon čega smo s velikim entuzijazmom nastavile put prema obećanoj zemlji, Bosni i Hercegovini. Napokon smo stigle do granice. Dok smo čekale, pjevale smo iz sveg glasa uz Ex-Yugo Rock hitove. Konačno smo mogle ući u našu domovinu. Svi prozori su bili otvoreni, a s euforijom u našim tijelima mogle smo plakati od sreće. Bile smo gotovo već kod kuće.
Nakon kratke pauze u Laktašima, gdje smo pokupile još jednu prijateljicu, vozile smo punom brzinom prema našoj krajnjoj destinaciji: Sarajevu. Posljednji kilometri dugog puta su stigli. Kada sam ugledala znak Sarajeva i čula Halida Bešlića kako pjeva “Sarajevo Grade Moj” iz zvučnika, nisam mogla zadržati suze radosnice. Jeza mi je prekrila tijelo, a osjetila sam intenzivni ponos: “I did it!” Sa svojim autom, sama, zajedno s prijateljicama, došla sam u zemlju iz koje potiče moja porodica.
Parkirale smo auto ispred apartmana i konačno srele naše prijatelje, koji su nas čekali. Naš susret ispunio je moje srce. Zatim smo otišle na Baščaršiju. Trčeći u štiklama prema mojoj omiljenoj pekari, skrivenoj iza džamije, kupila sam tople kifle. Dok sam držala kifle u ruci, hodža je sa Gazi Husrev-begove džamije pozivao na namaz. Tada sam znala: “Ja sam kući.” Sreća me preplavila, ne sluteći kakav predivan odmor me čeka…
Napisala: Mabèl Reichenfeld